İnsanlığımızı Kaybettik, Hükümsüzdür…
İstanbul’da yaşanan acı olay hepimizi perişan etti. Ölenlere üzüldük, babasız kalanlara üzüldük, evladını toprağa verenlere üzüldük, ülkemize yandık…
Bizi bölemeyeceklerini anlayacaklar elbet. Ama anlaşılıncaya kadar daha kaç kişi ölecek, kaç can feda edilecek? Bir gün bu patlamalara, ölümlere, gidenlere, bu kaos durumuna alışılacak diye korkuyorum.
Nitekim patlama sonrası sosyal medyada yapılan bazı paylaşımlar gösteriyor ki; ülkemin insanları nasıl bir ayrımcılık, nasıl bir kin, nasıl bir nefret, nasıl bir canilik duygusuyla yaşıyorlar.
‘’Çevik kuvvete olmuş, oh olsun size’’ mesajını Twitter hesabında paylaşan, ‘’bomba polis aracınaymış yazıp, gülen insanlar var bu ülkede. Sen bu ülkede yaşıyorsun, bu ülkenin ekmeğini yiyorsun, eğitim sağlık vs gibi hizmetlerinden faydalanıyorsun ancak yaşadığın ülkeyi yasa boğan böyle büyük bir acı karşısında üzülmek yerine sevinç nidaları atıp alay edebiliyorsun. Bombalara sevinebilen, ortak acıyı paylaşamayan, polislerin ölmesiyle alay edebilen insanların varlığını düşünmek bile tüylerimi ürpertiyor. Ölümün iyisi, ölenin haklısı, hak edeni olabilir mi? Hangi insan bu şekilde ölmeyi hak eder? Sen nasıl böyle bir durumla dalga geçebilirsin? Ölümün partisi yok, dehşetin sağı solu yok. İnsanlar patlayarak ölüyor yanı başında. Ülkeni bölmeye, dağıtmaya çalışıyorlar. Senin ülken! O hiç sevmediğini söylediğin halde yaşamaya devam ettiğin. Senin insanın! Sevsen de sevmesen de, haklı da olsa, suçlu da olsa ölen senin insanın. Kaç annenin içi yandı, kaç eve ateş düştü, kaç çocuk babasız kaldı sen nasıl bir zihniyetle yazıyorsun o mesajları? Seninki nasıl bir kafa Allah aşkına, dalga geçebiliyorsun dehşetin ortasında ölenlerle, görev başında ekmek parasını kazanırken can veren insanların ölümüyle?
Bu mesajları sosyal medyada paylaşan kişiler gözaltına alınmış. Alınsa ne olur? Tutuklansa ne olur? Yargılasan, dövsen, sövsen ne olur? Düşünceler, kafalar, değer yargıları, vicdanlar bunlar değişir mi? Bir gün; ölmesine gerek kalmadan sadece üşümüş diye bir insana için ezildiğinde, zor şartlar altında çalışan, mesaisi saatlerce süren insanların yorulduğunu düşündüğümüzde, kötü davranılan herkesin yerine kendimizi, annemizi, babamızı koyup empati yapabildiğimizde belki insanız diyebileceğiz. Ama bugün değil.. İnsanlığımızı kaybetmişiz yazık…!