BEN ANNELER GÜNÜNE KARŞIYIM…
Anneler günü; 1907 yılında Anna Jarvis adındaki bir kişinin annesinin ölüm yıldönümü olan mayıs ayının ikinci Pazar günü ‘’Anneler Günü’’ olarak kutlanması için başlattığı kampanya ile resmi olarak kabul edilmiş ve 1911’de hemen her ülkede kutlanmaya başlanmıştır.
Bu gün; ticari amaç uğruna kullanılıyor ve bu yüzden medyada o kadar çok gözümüze sokuluyor ki insan artık bir hediye almazsa kendini eksik hissediyor.
Herkesin özümsediği ve annesine hediyeler aldığı, mesajlar yolladığı, çiçekler gönderdiği bu günü çok az kişinin hissederek, layığıyla yaşadığını düşünüyorum.
Ama gel gör ki tabi ki topluma ayak uyduruyor ve anneme bende mutlaka bir hediye alıyorum. Yukarıda bahsettiğim gibi insan kendini eksik bir şey yapmış gibi hissediyor.
Tabi ki gün yaklaştı hediye telaşı herkes gibi beni de sardı ve anneme sordum ’’ sana ne almamı istersin, neye ihtiyacın var?’’ Bari hediyem çiçek, kazak, takı falan gibi klasik, adet yerini bulsun diye alınmış bir şey olmasın, ihtiyacı olan bir şeyi alayım dedim. Annemin cevabı; ‘’benim için köşende bir yazı yaz aldığım en güzel hediye bu olur’’. Cevap vermedim, veremedim. O kadar zor bir şey istedi ki benden yapamayacağımı düşündüm. Ah be anneciğim keşke sen de herkes gibi yüzükler, bilezikler, kıyafetler isteseydin…
Benim seni anlatacak kadar, sana yazı yazabilecek kadar gelişmedi ki kelime haznem daha. Cemal Süreya’lar, Nazım Hikmet’ler, Oğuz Atay’lar becerememiş ben seni anlatmayı nasıl becereyim?
Sayfalarca yazı yazsam cümlelerim sana ulaşamadan anlamını yitirir. Kelimeler derin düşüncelere düşerler, kaç anlamı olursa olsun karşılayamazlar hislerimi. Yazamam ANNE beceremem…
Sana hediye de alamam, sana yazı da yazamam, seninle ilgili kimseyle hiçbir şey paylaşamam. Ben yalnızca seni çok severim anne, sana layık bir evlat olmak için senenin bir günü değil her günü uğraşırım. Ben senin için bir şeyler başarmaya çalışırım anne, çalışkan olmaya, iyi yaşamaya çalışırım. Büyüttüğün çocukla gurur duy diye çabalarım. Ellerini, ayaklarını öperim cennet için değil anne, minnetimi bil diye. Ama yazamam anne! Seninle ilgili hiçbir şey becerip de yazamam.
Haftada bir defa aramam, çünkü ben seni görmeden nefes alamam. Seni ayda bir ziyaret edemem, çünkü ben olmadığın yerde yaşayamam. Yaşam şartlarımız ne olursa olsun asla seni ikinci plana atamam.
Ben Anneler Gününe karşıyım anne! Yazı yazmamı falan isteme benden. Bırak ben seni her gün taparcasına, bildiğim gibi seveyim…
KÜBRA ESEN