Paylaşmak bir ahlaktır, kültürdür.
Bunun çağdaşlıkla ya da geri kalmış bir toplum olmakla hiç ilgisi yoktur.
Sayıni yurttaşlarım, ekmeğini yiyip, suyunu içip, havasını soluduğumuz bu ülkede hepimiz birlikte yaşıyoruz.
Peki, birlikte yaşadığımız bu ülkede neyi paylaşamıyoruz?
Bu bir anlayıştır, idraktir paylaşmak. Paylaşmayı bilmekte, mutluluktur, güzelliktir…
Hiç demez miyiz, “Paylaşılınca mutluluklar artar, sıkıntılar azalır.” Diye…
Biz alışık değiliz ekmeğimizi ayrı yemeye, suyumuzu ayrı içmeye, türkümüzü, ayrı söylemeye.
Dört mevsimin yaşandığı yeraltı, yer üstü zenginliklerinin bol olduğu şu güzel ülkemizde biz neyi paylaşamıyoruz da?
Ailelerimizde kavga, Okullarımızda kavga, Sokaklarımızda kavga, İş yerlerimizde kavga, Sporumuzda kavga.siiyasetimizde kavga,
Peki, bu memlekette neyi, niçin paylaşamıyoruz da, hep kavga ediyoruz?
Fakat günümüzde bu kültürün, ahlakın insanoğlunda yerleşik olduğunu söylemek mümkün değildir.
Arzu edilen düzen, ancak eğitim yoluyla gerçekleşir.
En küçük ve ilk eğitim kurumumuz olan “aile” içinde anne ve babalar, daha sonra okullarımızda öğretmenler bu kültürü vermeli ve topluma davranışlarıyla örnek olmalıdırlar.
Modern toplumda herkes özgür iradesine göre yasalar ve kanunların gerektirdiği şekilde yaşamını sürdürmekte özgürdür.
Maalesef modern toplum birçok sorunu çözerken insanın manevi dünyasını, ruhsal yapısını hesaba katmamış, her şeyi yaşam kalitesini yükseltmekle çözeceğini sanmışsa da insanlar istediği mutluluğu elde edememişlerdir.
Ne alabilirim değil ne verebilirim, nasıl yardımcı olabilirim anlayışı ile hayata bakan insanlar hem mutlu oluyorlar, hem de mutlu ediyorlar…Sevmek, vermek, paylaşmak bir anlayış bilgi birikimi ve bir inancın hayata yansımasıdır.
Paylaşmayı bilmiyoruz…
Ailelerimizde, Okullarımızda, İş yerlerimizde, Sporumuzda ve Siyasetimizde kavgayı bırakalım. Paylaşmayı bilelim!...
Bizim dinimizde, zekât ve fitre emri de, paylaşmanın gereği değil midir?
Bu ülkenin paylaşmayı seven insanlara ihtiyacı var.
