Evet, bu hafta ki köşe yazımda Samsun’u anlatmak istiyorum.
Orhan Veli’nin ‘ İstanbul’u Dinliyorum Gözlerim Kapalı ‘şiiri gibi ben de bu hafta Samsun’u hissediyorum gözlerim kapalı. Gerçi hangi kelimelerle anlatacağımı pek bilemedim.
Samsun’un internetteki karşılığı ‘Karadeniz bölgesinin Orta Karadeniz bölümünde yer alan bir il. İsminin menşei Amisos’tur. Tarihi Hititlere dayanır. Samsun’da eğitim, sağlık, sanayi, ticaret, ulaşım ve ekonomi açılarından en gelişmiştir. Doğa güzellikleri, ilçeleri, tarihi bakımından da göz alıcı bir güzelliğe sahiptir.’ olarak geçiyor. Bu nesnel bilgileri herkes bilir. Burada anlatılan Samsun’dur...
Sesinizi duyar gibiyim şimdiden.
Zaten bunları biliyorsunuz.
Ben bunların dışında bir Samsun’u yazmak istiyorum sizlere…
Bir de kalıplaşmış ve genel halinden soyutlanmış bir Samsun var. İşte o da hissedilen Samsun. Bütün cümlelerinizin öznesi haline gelebiliyor. Bütün anlamlar, sorular- cevaplar, hatta aldığınız nefes bile Samsun kokabiliyor çoğu zaman...
Çünkü her sokağında ışıl ışıl parıldayan benliğinizi gösterir size. Denizinden alır hırçınlığını da. Sıradan bir deniz değil öyle. Karadeniz! Rengi mavidir Samsun’un. Gündüzün mavisi, geceye koyu maviliğini bırakır. İnsan seçmez öyle. Her inançtan, her ırktan insan bulunur bu memlekette. İnsana insan olduğu için kucak açar. Köşedeki simitçi abilerden, gökyüzünde süzülen martısına kadar Samsun’dur çünkü.
Bir de Samsunpor’u var Samsun’un. Kırmızı beyaz aşkıyla. Taraftarını ayrı yazmıyorum köşe yazımda. Çünkü Samsunsporla beraber yazılır taraftarı da. Derler ya, bir takımın ayak sesleriyle belli olur geldiği. Samsun’un ve Samsunspor’un ayak sesiyle değil, yürek sesiyle belli olur geldiği.
Omuz omuza, yürek yüreğe ve bir ömür boyu bol sevmeli olan cinsten bu aşk.