Evinde 9 maç yapıp, sadece 2 maçını kaybeden bir takıma karşı oynarken , rakip takımı bir iki hafta önceden izleyen ve raporlarını Ertuğrul hocaya sunan arkadaş veya arkadaşlar kimse bu hafta sınıfta kaldılar. Öyle ki hakemin başlama düdüğü ile birlikte, biz ekran başında, deplasmandaki taraftar, kenarda ki Ertuğrul hoca, hatta ve hatta abartmıyorum saha içindeki topçularımızın bile ağızları açık kalarak rakibi izledi 45 dakika boyunca… Şaşkınlıktan hamle yapacak zamanı bile göremedi teknik ekip. Adamlarda bir sağ açık vardı ki Yılmaz Can diye biri.. Bizim sol bebek Gökhan MERAL’ı hallaç pamuğu gibi bir sağa bir sola yatırdı… Geldi geçti, utanmadı bekledi bir daha geçti…Gökhan’ın ne sağı kaldı geçilmeyen ne solu hatta ne de bacak arası… Yılmaz CAN’ın bize attığı golü, futbol görselliği adına muhteşem diye tanımlayabilirim. Amaaa, bu golden önce orta alanda Burak ÇALIK’a yapılan faulü maçın hakemi vermedi, ve bu top gitti gol oldu.. Şimdi herkesin eleştirileri yeni transferlerin bir arada oynamaları.. Eğer bir hedefin varsa ki bu hedefe en kısa sürede ulaşmak istiyorsan, bazı riskleri göze alacaksın. Topçuları sadece antrenmanlarda değil , on birde de oynatarak uyumlarını en kısa sürede sağlarsın. Bu yüzden Ertuğrul hocanın sahaya çıkardığı takımı ben doğru buluyorum. Eğer aksayan bölge veya topçu varsa, gereken müdahaleyi zaten saha içinde yapar. Tıpkı ikinci yarıya Gökhan – Ramazan değişikli ile başlaması gibi.. Sonrasında ÇALIK – Ahmet han ve ALSAN-Kubilay gibi… Tüm eleştirilere rağmen bu takımın birinci golcüsü Bahattin KÖSE.. Mühim olan yenik durumdayken, sakinliği bozmadan ve yerinde müdahalelerle maçı çevirmek. Mutlak hedef belirleyen bir takımı, asla on bir olarak saymak büyük bir hata olur. Hedefi olan bir takıma artık on sekiz olarak bakmak daha doğru ve gerçekçi olur sanırım…