Bilindiği üzere çoğu ülkelerde olduğu gibi kız çocukları daha oyun çağında aileleri tarafından evlendiriliyorlar. Kimi aile berdel ile kimi aile ise ekonomik durum karşılığında veriyor gencecik bedenleri. Seçme hakkı olmadan, yaşam hakkı olmadan istismar ediliyor. Duvakları yüzüne kapandığı andan itibaren başlıyor hayat hikayeleri. Daha oyun oynarken toza, toprağa, çamura bulanmış elleri ve yüzleri, makyajla boyanıyor. Bir çocuğun makyaj yapmadan da güzel olabileceğini kim bilmez ki?
AYNI ÇATI ALTINDA EVCİLİK OYNAMAK !
Küçük bedenin bir objeymiş gibi karşı tarafa verilmesi kabul edilir bir durum olmamalı. Evlendirilmekle kalmayıp neslin devamı için çocuk sahibi olmaya zorlamak da ayrı bir olay. Daha kendisi çocuk olan biri, nasıl çocuk doğurabilir? Ruhunda ciddi hasarlar meydana gelen bir çocuktan da sağlıklı nesil büyütmesi aklın kabul ettiği birşey olmamalı. Aynı çatı altında evcilik oynamak gibi bir şey. Ama bilmeyiz ki; çocuklar çocukluklarını yaşamalılar. Daha kendisi süt kokan bir çocuk, başka bir çocuğa nasıl sütünü verebilir ki.
SUSTUĞUN YERDEN KANAR !
Hiçbir sebep ya da olaylar küçük yaştaki çocukların evlendirilmesine olanak sağlamamalı. Oturup düşünmeli insan. Bu aileler kadar, susan insanlığa ne demeli? Sırf başım belaya girmesin diye göz ardı edilen onca olaya peki? Çevremizde küçük yaşta evliliğin dışında onca şahit olduğumuz çocuğa şiddet, istismar varken biz neden sadece okuduğumuz, gördüğümüz yerden ‘Ah yazık olmuş’larla yetiniyoruz. ‘Bana dokunmayan yılan bin yaşasın’ bilincini yok etmeli. Unutulmamalıdır ki; sustuğun yerden daha çok kanar.