Sokakta yürürken gözüm mezarlık yolundaki levhaya takılıyor…
Ayet “Her nefis ölümü tadacaktır” diyor.
Yani her canlı ölecektir!
Bir filim şerdi gibi yaşanmışlıklar gözümün önünde geçiyor…
Bugüne kadar ölümü tadan, toprağa karışan canları düşünüyorum…
Diyorum ki; ölümü tadan bu canlardan, kaçı acaba yaşamın tadına vardı?...
Kimler dünya nimetlerinden faydalandı, bu dünyada cenneti yaşadı?..
Kimler, cefayı çekti, acıyı yaşadı, kısacık ömrü cehenneme döndü…
Ölüm onlar için bir kurtuluş oldu…
Kimler muktedirlerin iktidar hırsı yüzünden, gençliklerine doymadan, amansız
bir savaşın kurbanları oldular?..
*Evet, ölümde adalet var! Kimse kaçamıyor ölümden! Eninde sonunda
tadıyorsun ölümü ama sanki orda da bir adaletsizlik var!
Kimi erken ölüyor kimi geç...
Kimi açlıktan ölüyor!
Kimi tokluktan çatlıyor…
Kimi yaşamın tadına vararak ölüyor!
Kimi yaşamın tadına varmadan…
*Yönetenler adil olsa; hakka hukuka riayet etse, tüm canlıların yaşamı tadacak
ortamı sağlasa; ölümü tadacak her canlının, yaşamı tatmaya da hakkı olduğuna
inansa, görevinin bu olduğunu bilse…
Hayat ne kadar güzel olurdu!..
*Ne yazık ki iktidar ve biriktirme hırsı engellenemiyor…
Gözleri kör ediyor, kalpleri nasırlaştırıyor!
Toklar açların halinden anlamıyor.
Bir avuç insan yaşamın tadına varırken, büyük çoğunluk yaşamı tatmadan,
hayatın güzelliklerinin farkına varmadan, bu dünyadan gelip geçiyor…